Schronisko

    


Trasa I
Trasa II
(opis szczegółowy)

Trasa III
Trasa IV
Trasa V
 

 

Władze oddziału    Kalendarz imprez    Schroniska    Trasy    Szkolne koła    Aktualności

 Trasa nr 5 Z POŁONIN NAD SOLINĘ
Kalnica k/Wetliny (3) - Jabłonki (3) - Górzanka (2) - Bóbrka k/Soliny (2) - Sanok (3)

Mapa EUROREGION KARPACKI -  wyd. PHARE, Fundacja Karpacka

Kalnica - osada leśna i miejscowość letniskowa w dolinie Wetliny przy dużej obwodnicy bieszczadzkiej. Kalnicę lokowano w latach czterdziestych XVI w. na prawie wołoskim, na południowo - wschodnim skraju dóbr Balów. Znaleziona na terenie wsi moneta rzymska świadczyła o obecności ludzkiej na tym terenie co najmniej tysiąc lat wcześniej. Gdy w pierwszych latach XX w. do Kalnicy doprowadzono tory kolejki wąskotorowej z Łupkowa, to powstał tu zakład przetwórstwa drzewnego. Z drewna bukowego toczono tu i wyginano na gorąco elementy mebli, które odsyłano koleją do słynnej fabryki mebli Toneth w Wiedniu. W 1921 r. Kalnica liczyła 36 domów i 217 mieszkańców. Rozciągała się w bocznej dolinie, powyżej obecnej zabudowy. Stała tu cerkiew z 1842 r. Po II wojnie światowej wieś uległa zniszczeniu
i wysiedleniu. W latach osiemdziesiątych w sąsiedztwie przy cerkiewnego cmentarza wyrósł ośrodek wypoczynkowy Kopalni Węgla Kamiennego w Bogdance. Na południe od wsi na dnie doliny, w łuku szosy znajduje się rezerwat przyrody "Olszyna Łęgowa w Kalnicy", ze stanowiskiem olszy czarnej.

Wetlina - wieś letniskowa, duży ośrodek turystyczny w centrum Bieszczadów, stąd prowadzą szlaki turystyczne na Połoninę Wetlińską, Wielką Rawkę i Rąbią Skałę w paśmie granicznym. Wetlina była już wzmiankowana w roku 1580 jako wieś lokowana na prawie wołoskim będąca już wcześniej własnością Kmitów. Wieś składała się z trzech części: Stare Sioło w którym znajdował się dwór i młyn; Zabrodzie, gdzie już w 1786 r. istniała cerkiew drewniana, a w 1928 zbudowano murowaną cerkiew o pięciu kopułach, którą ok. 1950 r. wysadzili w powietrze żołnierze WOP. Na jej miejscu w 1980 r. zbudowano kościół drewniany, a ostatnio obok kościoła dom zakonny oo. Bernardynów. Trzecia część wioski zwana Osadą ciągnęła się w górę potoku Wetlinka, aż pod Przełęcz Wyżną. W 1921 r. wieś liczyła 135 domów i ponad 800 mieszkańców, głównie greko-katolików. Po wojnie ludzkość została wysiedlona a wieś całkowicie spalona. Życie powracało wraz z leśnikami, oraz szukającymi przygód osadnikami. Ożywienie nastąpiło po zbudowaniu na początku lat sześćdziesiątych pierwszej drogi asfaltowej tzw. Obwodnicy Bieszczadzkiej, która połączyła Wetlinę z Leskiem i Ustrzykami Dolnymi.

Przełęcz Orłowicza - nazwa przełęczy pochodzi od nazwiska Mieczysława Orłowicza wybitnego działacza turystycznego, założyciela pierwszego w Polsce Akademickiego Klubu Turystycznego, autora pierwszego po wojnie przewodnika po
Bieszczadach.

Sanok - położony na wzniesieniu, w otaczającej je dolinie lewobrzeżnego Sanu, znajduje się na pd-wschodnim krańcu rozległego obniżenia Dołów Jasielsko - Sanockich. Od pd-wschodu miasto otaczają Góry Słonne, a od południa Pogórze Bukowskie. Pierwsza wzmianka o Sanoku pochodzi z 1150 r. Lokacja miasta nastąpiła ok. 1339 r., a od 1340 r. Sanok należy do Polski.
W XIV w. istniała tu szkoła parafialna jako jedna z najstarszych w Małopolsce. W 1417 r. król Władysław Jagiełło w tutejszym kościele zawarł związek małżeński z Elżbietą Granowską. Przyjęcie weselne urządzono w zamku Sobień. W wiekach XV i XVI mimo wielu klęsk Sanok rozwijał się pomyślnie. Wtedy miasto otrzymuje murowany zamek i prawo budowy wodociągów. W XVII w. wojny i brak opieki królewskiej spowodował powolny upadek Sanoka. Gdy austriacy ustanowili cyrkuł ( powiat ) w Lesku znaczenie miasta niemal zanikło. Sytuacja zmieniła się dopiero w początku XIX w. kiedy powstają pierwsze warsztaty (1832 r. - kotlarski)
i zostaje wybudowana linia kolejowa w 1884 r. Ok 1910 r. Sanok liczył 12 000 mieszkańców. W czasie I wojny nie nastąpiły większe zniszczenia. W okresie międzywojennym następuje dalszy rozwój przemysłu. II wojna jest okresem znacznych zniszczeń i dużych strat ludności. Wiodły tędy drogi kurierskie do Słowacji. Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku pozwala na wstępne poznanie odrębności grup etnicznych zamieszkujących tereny Podkarpacia. Warto też zwiedzić: zamek - muzeum historyczne, klasztor OO Franciszkanów z 1632 r., cerkiew z 1784 r., kościół parafialny z 1874 r.
budynek ratusza z XVIII w.

Wieś Bóbrka leży nad Jeziorem Solińskim. Bezpośrednie otoczenie stanowi od zachodu Koziniec (527) z widocznym kamieniołomem oraz Żukowiec ( 505) od południa. Bóbrka była lokowana
ok .1436 r. na prawie wołoskim przez Kmitów. Tę lokację potwierdza także późniejszy dokument z 1479 r. Głównym zajęciem mieszkańców było rolnictwo. Przypuszczalnie istniał tu folwark, a chłopi byli zmuszani do odrabiania pańszczyzny. Dowodem na to jest kapliczka z 1848 r ,wzniesiona w miejscu gdzie odbył się, jak nakazywał ówczesny zwyczaj pogrzeb pańszczyzny. Zakopywano wtedy księgi powinności wobec dworu, a na tym miejscu wznoszono krzyż lub kapliczkę. Niewiele też wiadomo o Bóbrce w XVII i XVIII w. W 1876 r. część wsi nabył komediopisarz Józef Bliziński. Powstał wtedy stylowy dworek. Część Bóbrki należącą do Blizińskich nazwano Damazówką, pewnie od tytułu najbardziej znanego utworu "Pan Damazy". Powstało tu szereg utworów, często opartych na obserwacjach życia miejscowych chłopów.
W 1921 r. wieś liczyła ok. 150 domów i ok. 800 mieszkańców, w tym : 650 gr.kat. i 120 rz.kat. W 1932 r w Bóbrce rozpoczęły się rozruchy chłopskie, które później ogarnęły znaczny teren
i przyjęły nazwę - powstanie leskie. W okresie międzywojennym w szkole wprowadzono podręczniki języka łemkowskiego, mimo że uczono w języku polskim. Powstała też murowana cerkiew gr.katolicka. Kościół i poczta znajdowała się w pobliskiej wsi Łobozew. W czasie wojny zniszczona, dzisiaj Bóbrka staje się wsią letniskową. Warto zobacztć kapliczkę z 1848 r., obelisk poświęcony J. Blizińskiemu, kamieniołom na Kozińcu oraz ok. 4 km w Orelcu - cerkiew z 1759 r.
 

Władze oddziału    Kalendarz imprez    Schroniska    Trasy    Szkolne koła    Aktualności
Mapa serwisu    Strona główna